Persoonlijke brief fam. Minderhoud

(maart – april 2015)

Lieve familie en vrienden

Half maart zijn we weer voor een periode van drie maanden teruggekomen in Nederland. Graag willen we verslag doen van het werk dat gedaan mocht worden: het institueren van de gemeente van Masaya, het werk van de twee bouwgroepen (uit Nieuw-Lekkerland en Zeeland), de belijdenis en doopdienst, de  groei van de gemeente van Masaya en de projecten Los Coquitos en Rachab. Het schrijven helpt me om de dingen opnieuw te overdenken en in perspectief te plaatsen van het zendingswerk waar we allen op de een of andere manier bij betrokken zijn.

“…. en het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt ons van alle zonde” (1 Johannes 1)

Jeanet, 20 jaar, lid van de gemeente van Masaya, zwanger, ongetrouwd, gaf zich in eind december op voor de belijdenis- en doopcatechese. Ze wilde weer terugkomen, terug in
de gemeenschap met God en terug in de gemeenschap van de gemeente. Ze voelde zich zondig, schuldig en verwijderd van God. Ze had behoefte aan ‘reconciliación’ (schuldbelijdenis en verzoening). Trouw volgde ze de catechese-bijeenkomsten. Na een paar weken bracht ze Juana mee, een buurmeisje, van dezelfde leeftijd, ook ongetrouwd, heeft een zoontje van ruim een jaar en kwam als tiener / jongere altijd naar de kerkdiensten, maar door gevoelens van schuld en schaamte was ze thuisgebleven.

Ondertussen weet Jeanet weer dat ze er niet alleen voor staat, de bouwgroep uit Nieuw-Lekkerland heeft een kamer voor haar gebouwd, ze is terug in de gemeente en heeft ze weer vrede met God gevonden. 1 Joh. 1:7 is werkelijkheid voor haar geworden “Maar als wij in het licht wandelen, zoals Hij in het licht is, hebben wij gemeenschap met elkaar en het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt van alle zonden”

Op de proef gesteld

Ook Juana heeft belijdenis gedaan en zij en haar zoontje hebben beiden het sacrament van de Heilige Doop ontvangen. Ons geloof is echter beproefd geworden, zowel dat van Juana als dat van mij. Tijdens het bouwproject was er cement gestolen door een paar (straat)jongens die we een paar dagen werk gegeven hadden (ze bezoeken trouw de kerkdiensten op donderdagavond, we sponsoren hun voetbalclub en stimuleren ze om naar school te gaan). Ze werden betrapt en gaven toe, vol spijt en schaamte. Ze vertelden ook aan wie ze het verkocht hadden, aan Rafaela de moeder van Juana. Diep in mijn hart was ik boos op Satan die, naar mijn gevoel, deze list bedacht had. Ik dacht bij mezelf ‘einde verlossing van Juana en haar zoontje’. Ik ging naar Rafaela om te vragen of ze had geheeld bij de diefstal van de cement, of ze cement gekocht had, zoals de jongens me verteld hadden, maar ze ontkende en ze was verontwaardigd dat ik zo iets kon vragen.

Ik liet het daarbij. Gelukkig bleef Juana naar de catechisatie komen, maar moeder ontweek me, ook toen ik op huisbezoek kwam, voorafgaand aan belijdenis en doop. Na afloop van het gesprek met Juana, zocht ik Rafaela op, bij de wasbak waar ze zich schuilhield. Ik bracht opnieuw de diefstal van de cement ter sprake, maar wees ook op de kracht van de verzoening, dat de jongens die schuld erkend hadden en schadevergoeding hadden betaald, weer gewoon meedoen, naar de kerkdiensten komen en we hen zijn blijven helpen. Ze erkende toen, dat het haar zoon geweest was die de cement gekocht had, dat ze het zélf niet gedaan had. Het haperde nog, maar er was winst geboekt. Ik nodigde haar uit om bij de doop van haar dochter en kleinzoon aanwezig te zijn, maar dat was te veel gevraagd. Het geloof is beproefd geworden. Gods plannen gaan door.

Groei gemeente van Masaya

Bovenstaande verhalen behoren bij een opmerkelijke groei, zowel in geestelijk opzicht als in aantallen, van de gemeente van Masaya.

In december is de gemeente geïnstitueerd en bestond uit 52 leden + doopleden. Het waren de mensen die de schouders onder het werk wilden zetten. Veel anderen, die ook gedoopt waren tijdens de lange periode van zending en gemeentestichting lieten afweten. Uit deze 52 leden is er een consistorio (kerkenraad) gevormd. Vijf vrouwen werden gekozen en zijn in hun ambt bevestigd. Het plan was om 7 ambtsdragers te verkiezen, maar de stemmen staakten. Er kon voor de laatste 2 geen meerderheid gevonden worden. De verkiezing van ambtsdragers bracht een nieuwe tendens aan het licht, die ondertussen een nieuwe en vaste koers is geworden. Geen van degenen die bekend stonden vanwege conflictgedrag werden gekozen. De gemeente heeft een streep gehaald door het verleden van spanning en conflict en bouwt met zin en mening aan vrede en saamhorigheid. De jongeren uit de wijk, die al jaren deelnemen aan kerkdiensten, onderwijsprojecten, sport, jeugdwerk, maar nooit tot de stap konden komen om lid te worden, voelen dit aan en stappen als het ware ‘naar binnen’.

Begin maart hebben er 19, hoofdzakelijk jongeren en tieners, belijdenis van het geloof gedaan en zijn gedoopt (8 personen) of hebben hun doop bevestigd (confirmación) en zijn daarmee lid geworden van de gemeente. De meesten van hen waren als kind gedoopt in de Iglesia Católica. Procentueel betekent dit een groei van 36%, maar wat niet gemeten, maar wel waargenomen kan worden, is de geestelijke groei, de vrede en saamhorigheid die er is, de trouw en verantwoordelijkheid waarmee het consistorio haar werk doet. We zijn er dankbaar voor, ondanks het verdrietige gevoel  dat er ook is bij het zien vertrekken van enkele leden naar andere kerken, mensen die ‘niet gekozen zijn’ en dat wél verwacht hadden. Begin maart zijn er twee ambtsdragers bij gekozen, nu met duidelijke meerderheid, een jonge man en een jonge vrouw. Omdat er nog geen predikant verkozen is (geen duidelijke roepingen), zal ik zelf als consulent doorgaan met het ambtelijke werk.

De Rozen gaan bloeien: bouwgroepen uit Nieuw-Lekkerland en Zeeland

In de maanden januari en februari zijn er twee bouwgroepen aan het werk geweest om huisjes / kamers te bouwen voor met name tieners en jongeren. In dit programma, de Rozen gaan bloeien, hebben we ondertussen voor ongeveer 350 gezinnen meer leefruimte gebouwd, hebben tieners meer privé en bescherming gekregen, zijn ze ontwikkeld, hebben kansen gekregen om naar school te gaan en te studeren, sommigen zijn tot geloof gekomen, hebben belijdenis gedaan en zijn gedoopt, anderen hebben de weg naar God en de kerk nog niet gevonden.

Ik herinner me een gesprek met Jessica en Carla, die ook belijdenis gedaan hebben. Ze kwamen samen, met de vraag of ze ‘ook nog mee konden doen’. Twee meisjes van 17. Carla voert altijd het woord.  Ik heb toen wat extra lessen voor die twee gegeven. Drie jaar geleden is er door een bouwgroep uit Nieuw-Lekkerland voor beiden een kamer gebouwd. Allebei  zijn ze gedoopt in de Iglesia Católica. Carla doet al jaren mee met de jeugdgroep van de gemeente. Op mijn vraag ‘wie God voor hen betekend had in hun leven’ vertelde Carla dat ze, voor zover ze zich dat kan herinneren, altijd in God geloofd had, dat ze in de Bijbel las en bad. Jessica aarzelde toen ze vertelde dat God nooit iets voor haar betekend had, tot er voor haar een kamer gebouwd werd en ze naar de kerkdiensten en jeugdvereniging begon te komen. Ik vroeg of ze tot God bad. Nee, niemand had haar dat geleerd. Na de tweede les vertelde ze dat ze de volgende dag met ons wilde bidden.

Ana (15) met haar baby: noodzaak van het Rachab project

De bouwgroep uit Zeeland zal Ana, met haar baby, niet gemakkelijk vergeten. De bouw van de tweede verdieping op het huis van de grote familie waar Ana deel van uitmaakt, was een groot karwei, maar Ana d’r treurende gezicht en haar zwijgzaamheid zullen niet gemakkelijk vergeten worden. Het Rachab project, gericht op straatmeiden, jonge moeders met kinderen, onderwijs en het verbeteren van de gezinsomstandigheid, is nog steeds nodig. We zouden het van Managua naar Masaya uit willen breiden.

Momenteel worden bijna alle kinderen uit jonge moeders (in de leeftijd van 14-18) geboren. De meesten zijn nog maar kinderen als ze zwanger raken. Gelukkig bestaan hier geen abortuspraktijken en worden de zwangerschappen uitgedragen en neemt de familie de zorg voor de baby op zich, soms is dat de oma, maar in veel gevallen de overgrootmoeder. De generaties volgen zich zo snel op dat veel vrouwen van half de vijftig al overgrootmoeder zijn. De problemen zijn groot, met name de opvoedingsproblemen. Tieners die naar school zouden moeten of jongeren die zouden moeten studeren zitten thuis en verliezen de aansluiting met onderwijs en opleiding.

Van huwelijken is meestal geen sprake en als er al sprake van is, kunnen de getrouwden als gevolg van ruimtegebrek niet als echtpaar samen wonen. Ik denk nu aan Bianca en Francisco (Masaya). Bianca raakte zwanger, kreeg een kind en wilde dit laten dopen. Ik zei dat ik dit alleen maar kon doen als ze zouden trouwen en een van hen lid zou worden van de kerk. Ondertussen zijn Bianca en Francisco getrouwd, heeft Bianca belijdenis gedaan, maar de baby is nog niet gedoopt. Francisco heeft meer tijd nodig. Een probleem is dat ze  vanwege ruimtegebrek niet samen als gezin kunnen leven. Als Iglesia Reformada willen we een bijdrage leveren aan de oplossing van problemen. De mensen uit Nieuw-Lekkerland hebben het werk in Managua voor hun rekening genomen en het comité Ede-Nicaragua (vroeger de thuisfrontcommissie in Ede) geven daar ook steun aan, maar voor een uitbreiding naar Masaya zouden we structureel over meer middelen moeten kunnen beschikken.

Los Coquitos

Een omvangrijk programma, dat de Stichting Vrienden voor Nicaragua samen met de gemeente van Masaya voor haar rekening heeft genomen, is Los Coquitos. Verschillende vormen van hulp worden gecombineerd: kinderdagverblijf (Centro de Desarrollo Infantil), maaltijden voor kinderen uit arme gezinnen (Comedor), begeleiding van de ontwikkeling en aanvullend onderwijs voor alle betrokkenen en hulp aan ouders bij de opvoeding van kinderen. Door de betrokkenheid van de Iglesia Reformada wordt het christelijk karakter van de opvoeding en het onderwijs versterkt.

We zijn blij dat we dit werk, dat het hart van de wijk raakt, kunnen doen. We bedanken de Wiebelwagen, mensen in en rond Broeksterwoude en in Zeeland voor de fondswerving.

Steun uit Rijssen voor onderwijsproject

Met het zelfstandig worden van de gemeenten van San Rafael en Masaya is de jarenlange steun van de werelddiaconie van de Hervormde Gemeente beëindigd. Dat was de afspraak. De hulp zou voortgezet worden tot op het moment van institueren. We zijn de werelddiaconie van de Hervormde Gemeente van Rijssen bijzonder dankbaar voor de lange periode waarin we op vaste steun konden rekenen. De gemeenten hebben ondertussen de vaste kosten van het gemeenteleven voor eigen rekening genomen. De gemeente van San Rafael heeft een onderwijsproject geformuleerd, steun in onderwijs
en studie voor de jeugd van de gemeente, waarbij een deel uit eigen middelen komt en voor een ander deel een beroep is gedaan op de nieuw gevormde stichting in Rijssen “Hart voor Nicaragua“. We zijn blij met deze nieuwe contacten en nieuwe vorm van samenwerking. We begrepen dat de vrouwenverenigingen van de Hervormde  Gemeenten rond Pasen actie voeren om dit doel te ondersteunen. Samen kerk zijn, betekent ook samen lasten dragen. Mag God dit werk zegenen.

De gemeente van Managua op weg naar zelfstandigheid.

Deze brief is lang geworden en het onderwerp “Managua” breed, uitvoerig. We hopen er in de volgende rondzendbrief verder over te schrijven. Naar veel problemen is de gemeente in rustiger vaarwater terecht gekomen. We bidden voor Zelmira, Norlan en Daysi die leiding geven aan de gemeentevorming om wijsheid, liefde en geduld, dat God hen mag bijstaan.

Oproep om steun voor het Rachab project

Waar behoefte aan is, zowel in de kring van Nieuw-Lekkerland (Actie voor Nicaragua) als in de kring van de Vrienden voor Nicaragua, is om een aantal vaste donateurs te  krijgen die het Rachab project willen ondersteunen. We doen een beroep op jullie.

Hartelijke groeten en Gods zegen toegewenst

Henk en Hannie Minderhoud