Rondzendbrief 54 Henk en Hannie Minderhoud

Masaya, 21 juni 2015

 

Lieve familie en vrienden

Weer terug in Nicaragua

Het is alweer ruim veertien dagen geleden dat we teruggekomen zijn in Nicaragua. Vooral onze jongste kleinzoon, Matias, mist ons erg. Hij begrijpt het niet dat we ineens weer weg zijn, we elkaar via skype kunnen zien en hij toch niet bij ons kan komen. We zijn daarom blij dat Lydia en Marcus met hun twee kinderen ons in juli op bezoek komen. Het blijft lastig om onze tijd, aandacht en liefde tussen twee verschillende werelden te moeten verdelen.

De Rozen gaan bloeien: vier bouwgroepen volgend jaar DV

We zijn dankbaar dat er nog steeds veel belangstelling is voor deelname aan een bouwgroep om huisjes te bouwen en dat mensen bereid zijn om hard te werken aan fondswerving voor deze projecten. Uit Nieuw-Lekkerland en omstreken  zullen er waarschijnlijk twee groepen komen, alsook een groep uit Zeeland en Rijssen. Behalve de zendingsmotieven om armen te helpen en de christelijke gemeenten op te bouwen, is er ook het krachtige motief om ‘zelf de dingen te doen en te ervaren’.. Werd vroeger het geld gegeven via het zendingsbusje op de schoorsteen, trekken mensen er nu op uit, met geld op zak, om aan de andere kant voor het goede doel te werken.

Leonie en Marissa, twee nieuwe vrijwilligsters

Kort na onze terugkeer zijn er ook twee vrijwilligsters uit Nederland gekomen, Leonie en Marissa. Beiden student aan een kunstacademie in Utrecht. Het is een kort durend vrijwilligerswerk( 5 weken). Ze zullen met de kinderen  in de lagere schoolleeftijd van Los Coquitos en middelbare scholieren van de jeugdgroep van de Iglesia Reformada van Masaya een teken en schilderproject opzetten, wat zal resulteren in een paar muurschilderingen. We wensen Leonie en Marissa hier een goede tijd toe en hopen dat  zending en ontwikkelingswerk deel van hun leven zal blijven.

Vaste structuren 

Deze kortlopende projecten zijn nog steeds mogelijk dank zij de vaste structuren die er zijn: de plaatselijke gemeenten van de Iglesia Reformada, onze  (gedeeltelijke) aanwezigheid en de drie langlopende kerkelijke programma’s: (1) Los Coquitos (kinderdagverblijf, comedor/gaarkeuken en aanvullend onderwijs). (2) Rachab (gericht op jonge moeders met hun kind(eren), tienermeisjes die een groter dan normaal risico lopen en (3) het onderwijsproject, waarbij we ons richten op huiswerkbegeleiding en extra lessen om het niveau van het onderwijs te verbeteren. In deze projecten werken een aantal deskundigen, leden van de plaatselijke gemeenten. Deze mensen (zoals Ivania, Martha, Raiza,  Martita, Zelmira en Rolan) helpen ook mee in het organiseren van het werk van de bouwgroepen en vrijwilligsters en zorgen er voor dat het een en ander in bestaande programma’s geïntegreerd wordt.

Fondswerving om de vaste programma’s in stand te houden

In toenemende mate is het moeilijk voor de Stichting  VVN om dit vaste werk in stand te houden. De korte projecten, zoals De Rozen gaan bloeien, helpen mee aan de algemene kosten, maar er is meer nodig. Vandaar dat we voortduren en ook nu opnieuw een beroep op jullie doen om mee te helpen en financieel bij te dragen.

Lili, 14 jaar en zwanger

Steeds gaat het ons om de mensen in nood die onze hulp nodig hebben. Ik denk aan Lili, een jong meisje uit de jeugdgroep van Masaya die zwanger is geraakt. Haar vriendje is van dezelfde leeftijd. Lili was pas lid geworden van de gemeente. Met de gezondheid van Lili gaat het niet goed. Ze is al verschillende keren opgenomen geweest in het ziekenhuis. Vanuit het Rachab project wordt hulp geboden. Wat we als gemeente gedaan hebben, is niet genoeg geweest. We hadden nog meer moeten doen aan seksuele voorlichting, vorming van de persoonlijkheid, aandacht voor de hele familie (tienerzwangerschappen zijn deel van complexe familieproblemen), verder vorming van de jeugdgroep. Gisteren hebben we met een aantal mensen vergaderd. We willen het Rachab project vanuit Managua uitbreiden naar Masaya om betere zorg en begeleiding aan de jeugd te kunnen geven.

Overlijden van don Rufino en ontreddering van Denis

Een week voor we terugkwamen overleed don Rufino, een man die voor ons en de Iglesia Reformada grote betekenis heeft gehad. In Managua is de gemeente in zijn huis begonnen. Nu staat daar de kerk. We eren zijn nagedachtenis en wensen doña Paula en de familie troost en Gods nabijheid toe in deze periode van rouw en verdriet, in het bijzonder voor (klein)zoon Denis, die door de ziekte en het overlijden van zijn papa Rufino volstrekt ontredderd raakte.

Twintig jaar geleden werd Denis geboren uit een vader en moeder die verslaafd waren aan drank en drugs. Denis werd met beperkingen geboren en al snel werd hij verwaarloosd. Don Rufino nam het kind als zijn eigen kind aan en zolang hij zich intensief met Denis bemoeide,  ging  het goed. Denis maakte zelfs de lager school af en ontwikkelde zich tot een jongen die bereid was om hard te werken. Met het zwakker worden van don Rufino en opname in het ziekenhuis raakte Denis ontredderd en niemand ving hem op. Hij ging drinken en drugs gebruiken, werd agressief en de straat werd zijn thuis. Toen we 2 weken geleden laat in de avond thuis kwamen en  na de lange vliegreis zo snel mogelijk naar bed wilden, stond Denis ineens voor de deur. Hij was over muren met prikkeldraad geklommen om ons te zoeken. Hij was onder invloed. Hij wilde met ons praten, maar we vroegen hem om de volgende morgen terug te komen. Hij ging echter naar Managua, en in de nacht van zaterdag op zondag brak hij in bij de kerk, sloeg een hoop stoelen kapot en viel vervolgens in slaap. De politie werd er bij gehaald en Denis werd vastgezet. Toen we op de hoogte gesteld werden, hebben we ons verzet tegen het aanspannen van een zaak, veroordeling en gevangenschap. We voelden dat Denis op hardhandige manier onze aandacht had gevraagd en vonden dat hij niet in de gevangenis thuis hoorde maar in een zorginrichting en behandeling nodig had. De familie wilde aanvankelijk niet meewerken, men vond het wel rustig met Denis achter de tralies. Gelukkig veranderde een deel van de familie -waaronder zijn eigen biologische vader- van gedachten,  en zijn zich voor hem gaan inspannen. Denis werd vrijgelaten, op voorwaarde dat hij opgenomen zou worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Hier moest hij dag en nacht in de gaten gehouden worden. Hij is nu opgenomen in een gesloten inrichting. We hebben er vertrouwen in dat het goed komt met Denis. Hij heeft liefde, aandacht, begeleiding en werk nodig. Als kerk nemen we een deel van de verantwoordelijkheid en onkosten voor onze rekening.

Ontvangt onze hartelijke groeten en Gods  zegen toegewenst

Henk en Hannie Minderhoud