Bouwreis naar Nicaragua, Februari 2025

Na de nodige voorbereiding gingen we dit avontuur aan! Bijzonder om met een groep van 12 mensen met allemaal hun eigen achtergrond met één doel naar Nicaragua te gaan. Sommigen voor het eerst, anderen al met meer ervaring.

Vrijdagnacht om 2:40 uur begon de reis van 28 uur. Dankzij het tijdverschil van 7 uur was het voor ons nog steeds vrijdag toen we aankwamen. De aankomst op de luchthaven was warm, door de temperatuur en door het hartelijke welkom. Bij de uitgang van het vliegveld sprak de predikant van de gemeente in Managua een dankgebed. Ja, lieve mensen, gewoon pal naast de uitgang danken!

Na een korte busreis kwamen we uiteindelijk aan op de plek van bestemming: ‘Casa Jan’ in Masaya. Een stukje eigen terrein met aangestampte aarde, afgesloten met een hek, een overkapping, 1 kamer en een douchehokje.  Een eenvoudig bed met een klamboe tegen de musquito’s, plastic stoelen in allerlei kleuren en een grote tafel.

Op zaterdag was er tijd om bij te komen van de reis en de omgeving te verkennen. Deze extra dag hebben we goed benut met een bezoek aan de Mombacho vulkaan en een boottocht in Granada, een sfeervolle toeristische plaats. Zelfs een regenbui (iets unieks in deze tijd van het jaar) mocht de pret niet drukken. Het was een mooie dag, waarop we ook figuurlijk konden landen. Maar we keken er als groep naar uit om maandag de handen uit de mouwen te gaan steken, want daar waren we tenslotte voor gekomen!

Op zondag bezochten we een gemeente in Masaya. Voor en na de dienst was er tijd voor ontmoeting. Tijdens de dienst hebben we, ondanks de verschillende culturen, de éénheid in God ervaren. De Heilige Geest doet zijn werk, ook zo ver weg van Nederland.

De preek ging over de barmhartige Samaritaan en werd afgesloten met de uitnodiging om ‘daders’ van Gods woord te zijn. De gemeente zong samen een Spaans lied en wij zongen voor de gemeente als groep het lied ‘Ik hef mijn ogen op naar de bergen’. Naast het bouwwerk worden de contacten door de mensen daar én door ons als heel waardevol ervaren.

Het echte werk

Op maandag begon het werk dan echt! We werden vaak vroeg wakker door dierengeluiden en toeterende auto’s. We stapten elke dag om 7 uur in de bus. De bus die deze weken gehuurd werd, nam even geen deel aan de dagelijkse lijndiensten. Zo gaat dat, dan maar even een lijndienst minder…   

Elke werkdag begon met een gezamenlijke dagopening op de bouwplaats; bijbel lezen, gebed en zingen. De opening werd door verschillende mensen uit Nicaragua en Nederland gedaan en vertaald. Vervolgens werden de werkzaamheden doorgesproken. U snapt natuurlijk wel dat dit ontzettend mooi is… op de bouwplaats met je werkkleren aan en gereedschap al om je middel met elkaar eerst stil te staan bij Gods woord.

We werkten onder leiding van 2 lokale vakmannen. Zij legden met handen en voeten uit wat er moest gebeuren. De ‘Nica’ manier werken toch echt allemaal net wat anders dan in Nederland.

De omtrek van het schoolterrein was 66 meter, dus 66 meter omheining. De muur werd opgebouwd met een fundering, stenen blokken (44 kilo zwaar!), betonnen poeren en een betonnen band en bovenop een stalen hekwerk. De omheining vorderde snel. Gaten werden gehakt voor de pilaren, vlechtijzerwerk geplaatst, blokken gemetseld. Het stalen hekwerk, met flinke punten eraan om indringers tegen te houden, werd in delen voorbereid. Slijpen, lassen, schilderen en tot slot monteren. Ook de poort bij de ingang werd compleet aangepast.

De tussenwand tussen de twee lokalen werd doorgetrokken tot in de nok. Moet je je voorstellen, 2 leslokalen met een open verbinding! Wat een afleiding moet dat gegeven hebben.

Achter op het terrein werden een nieuwe keuken en toiletruimte gerealiseerd. In deze keuken gaan warme maaltijden voor de schoolkinderen bereid worden. De daken van de keuken en het toilet werden aangebracht. Het keukenblad werd gestort van beton (wat een strak gezicht!), waterleidingen, afvoeren en kranen aangelegd.

Van het speeltoestel waren de poten gerot en aangevreten door de mieren. Hardhout werd geschuurd, geschaafd en de poten gerepareerd en op betonnen poeren gezet om opnieuw rotten tegen te gaan. Er werd een extra schommel van een autoband aangebracht en de kinderen leerden hoe ze moesten koppeltje duiken op de nieuwe duikelstangen.

Het was hard werken, veel zweten. Gelukkig stond er wat wind. Er werd ons al snel geadviseerd om iets rustiger aan te doen, gezien het zware werk en de temperaturen boven de 30°. Een goed advies, maar ja, wij hadden als doel om zoveel mogelijk te helpen voordat we weer naar Nederland zouden gaan.

Genoeg water drinken en af toe pauze houden met een bak koffie en een frisje. Tussen de middag aten we brood (een luxe product daar, wat maar weinig mensen zich kunnen veroorloven) met Nederlandse kaas en cup á soup om het zoutgehalte op peil te houden. ‘s Middags een bakje verfrissend vers fruit.

In Casa Jan hadden we hulp van dames die dit al jaren voor ons doen. Zij zorgden voor het avondeten; heerlijke rijst met kip afgewisseld met kip met rijst. Elke dag werd de was gedaan. Zo hoefden we niet veel kleding in onze koffer te stoppen en konden we elke dag toch weer schone kleren aantrekken.

’s Avonds was het super gezellig en hadden we mooie momenten met elkaar. Zingen met de gitaar, bijbel lezen, mooie en verdrietige verhalen delen, een spelletje, maar ook een appje of spraakbericht naar het thuisfront hoorde er natuurlijk bij. En dan naar bed om de volgende dag weer met nieuwe energie aan het werk te gaan.

Halverwege de reis zijn we een nachtje weg geweest naar Ometepe,  een langgerekt eiland gevormd door twee vulkanen met geweldige natuur.  We hebben het eiland verkend op gehuurde quads en motoren. Wat een spektakel! We spotten bananen- en sinaasappelplantages, apen, palmbomen en verschillende kleurrijke vogels en vlinders.

Ook de tweede zondag was de kerkdienst een geweldige ervaring, waarin het samenzijn in Jezus naam werd benadrukt. We vierden samen het Heilig Avondmaal waarbij de eenheid in Hem de boventoon voerde, heel bijzonder! Het liet zien dat afkomst, religie en nationaliteit er niet toe doen. Je deelt het geloof, wat deed denken aan het hemelse! Het zingen in het Spaans en Nederlands was een bewijs van die eenheid in Christus!

De ervaringen tijdens de reis waren intens. De eenheid in geloof was duidelijk voelbaar, zowel binnen de Nederlandse groep als met de Nicaraguenzen. We wilden de liefde van God in Nicaragua laten zien en onze naasten helpen. Het was bijzonder om alles achter te laten (gezin en werk) en op missie te gaan om mensen te helpen en de liefde van God te delen door doen en laten. De dankbaarheid van de lokale mensen was groot. Een vader sprak bij de heropening  van de school over de toegenomen veiligheid voor zijn kind door de omheining. Dat maakte indruk. We voelde ons ontvangen als helden, maar God de eer en dankbaarheid! We mochten werken in Gods wijngaard. “Heer, wat een voorrecht om in liefde te gaan, schouder aan schouder in Uw wijngaard te staan, samen te dienen in woord en in werk. Eén zijn in U dat alleen maakt ons sterk”. We ervaarden als groep sterk dat samen dienen.

Naarmate de tijd vorderde, dachten we ook weer aan thuis. Tegen het einde van onze reis kwam er een dubbel gevoel op; enerzijds het verlangen naar huis en familie, anderzijds de terughoudendheid om terug te keren naar het drukke, prestatiegerichte leven in Nederland. We beseften beter hoe dankbaar wij mogen zijn voor de vrijheid en het luxe leven in Nederland en dat klagen niet gepast is. In plaats daarvan mogen we elkaar en de mensen die het minder hebben helpen, wat ook in Nederland kan.

De laatste dagen op de bouwplaats waren zeer productief, met een beetje eindstress om alles af te krijgen voor de heropening. Je kent het wel, al die laatste kleine en wat grotere klusjes.  Het terrein werd opgeruimd en klaargemaakt voor de opening. Ondertussen waren er veel vrouwen en moeders aan het koken voor de opening waar zo’n 130 mensen verwacht werden.

De opening was een geweldig mooi moment. In een korte overdenking van het woord van God werd het belang om de kinderen bij God te brengen, zelfs boven goed onderwijs, benadrukt. De dankbaarheid die werd uitgesproken naar ons raakte ons diep. Ook wij keken met dankbaarheid terug. God de eer!

Vrijdagnacht bracht de bus ons naar het vliegveld van Managua.  Met een lach en een traan namen we afscheid, waar zelfs op dit tijdstip verschillende mensen heen waren gekomen.

Het was een geweldig avontuur. Wij kenden elkaar nauwelijks maar wat hebben we lekker kunnen werken, goede gesprekken gehad en plezier gemaakt met elkaar! De bouwreis zat vol hard werken, afgewisseld met inspirerende ontmoetingen. Al met al een onvergetelijke ervaring. Het was een tijd van diepe verbinding, binnen de groep en met de lokale bevolking, versterkt door het geloof en het dienen in woord en werk! Nu zijn we weer druk met onze eigen dingen, maar we vergeten deze ervaring niet. En beseffen we maar al te goed, dat het leven op sommige plaatsen in de wereld zo anders is dan hier. Dan denk je soms; Maranatha!

Er vormen zich al wat ideeën voor een volgende reis naar Nicaragua, mogelijk in november 2025 en in januari 2026. Is je interesse gewekt? Neem dan contact om met Kees de Mik 06-21449669, voorzitter van de stichting.

Om het werk in Nicaragua te kunnen blijven steunen, worden verschillende acties georganiseerd. Deze en ander nieuws worden in een appgroep gedeeld. Meelezen? Stuur dan een appje naar 06 5133 1793